بررسی تغییرات وزن و ترکیب بدن بیماران مبتلا به سرطان طی شیمی درمانی در بیمارستان های تابعه دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی ایران، در سال های ۸۶-۱۳۸۵

سابقه و هدف: بیوالکتریک ایمپدانس یکی از روش های آسان و غیرتهاجمی ارزیابی ترکیب بدن است. این مطالعه به منظور بررسی ترکیب بدن و روند تغییرات آن با استفاده از روش مذکور در بیماران بزرگسال مبتلا به سرطان طی شیمی درمانی در بیمارستان های رسول اکرم و فیروزگر تهران انجام گرفت. مواد و روش ها: در این پژوهش که به صورت مقطعی انجام شد 71 بیمار (41 مرد و 30 زن) مبتلا به انواع بدخیمی با میانگین سنی 4/15± 9/51 سال به روش نمونه گیری طبقه ای با تخصیص متناسب از دو بیمارستان مذکور انتخاب شدند. ترکیب بدن بیماران در سه مقطع زمانی آغاز، میانه و پایان دوره کامل شیمی درمانی توسط دستگاه بیوالکتریک ایمپدانس ارزیابی شد. آنالیز آماری توسط آزمون های repeated measure anova و wilcoxon با استفاده از نرم افزار 12 spss صورت گرفت. یافته ها : میانگین وزن، توده بدون چربی، توده چربی، توده بدون چربی خشک و آب کل بدن 50 بیمار زنده در طول دوره کامل شیمی درمانی(میانگین 5 ماه) تغییر معنی داری نداشت. 10 نفر از بیماران قبل از میانه دوره درمان و 11 نفر پس از میانه دوره فوت شدند (با میانگین دوره شیمی درمانی 5/2 ماه). میانگین وزن، توده چربی و توده بدون چربی خشک بدن بیماران فوت شده در طول دوره، روند کاهش معنی دار داشت(به ترتیب: 01/0=p ،02/0=p و 01/0=p) اما میانگین توده بدون چربی بدن آنها تغییر معنی دار نشان نداد. در بیماران فوت شده، میانگین کاهش توده چربی بیشتر از میانگین کاهش توده بدون چربی بدن بود (kg 8/3± 2 در مقابل kg9/1 ±7/0). نتیجه گیری: کاهش وزن بدن بیماران مبتلا به سرطان که در این مطالعه فوت شدند، به طور معنی داری ناشی از کاهش توده چربی و توده بدون چربی خشک بدن بود؛ اما بیمارانی که دوره کامل شیمی درمانی را با موفقیت طی کردند، تغییر معنی دار وزن و سایر ترکیبات بدن را نشان ندادند. کاهش وزن ناشی از کاهش توده چربی و توده بدون چربی خشک بدن این بیماران طی شیمی درمانی می تواند به کاهش بقا در آنها منجر شود.